Με την αγάπη και την υποστήριξη των αναγνωστών, κάποιοι συνάνθρωποί µας ξανάνιωσαν τη ζεστασιά του αυτονόητου: της δικής τους εστίας.
«Πώς ένιωσα όταν µπήκα για πρώτη φορά στο δικό µου σπίτι; Σαν βασιλιάς!» Είναι λόγια του Κώστα Αντωνακάκη, ενός πωλητή της σχεδίας που έχει καταφέρει κάτι ξεχωριστό. Είναι η απάντηση που µας έδωσε όταν τον ρωτήσαµε ποια ήταν τα συναισθήµατά του όταν έφυγε από το δρόµο και νοίκιασε µια γκαρσονιέρα, χάρη στο µικρό εισόδηµα που έχει από την πώληση του περιοδικού.....
«Ήµουνα πέντε χρόνια άστεγος. Έζησα σε ξενώνα, φιλοξενήθηκα, έµεινα και στο δρόµο. Τίποτα δεν συγκρίνεται µε τη στιγµή που βάζεις το κλειδί στο δικό σου σπίτι». Αυτή η απλή, «δεδοµένη» για τους πολλούς, κίνηση, για τον κυρ-Κώστα ήταν και παραµένει µια ξεχωριστή στιγµή, αφού οι µνήµες από τη ζωή στο δρόµο παραµένουν νωπές.
Ο Κώστας, 60 ετών, είναι ένας από τους δεκατρείς, µέχρι στιγµής, ωφελούµενους της «σχεδίας» που κατάφεραν, χάρη στο µικρό βοήθηµα που έχουν πουλώντας το περιοδικό, να νοικιάσουν το δικό τους σπίτι, φεύγοντας είτε από κάποιον ξενώνα φιλοξενίας αστέγων, είτε από το δρόµο, είτε από κάποια αποθήκη που τους είχε παραχωρηθεί προσωρινά. Είναι σίγουρα η πιο σηµαντική, η πιο χαρούµενη, η πιο έντονη συγκινησιακά στιγµή για όλους τους ανθρώπους της «σχεδίας», όταν κάποιος από τους πωλητές που είναι άστεγος ή ζει σε συνθήκες επισφαλούς κατοικίας µάς ανακοινώνει ότι βρήκε τη δική του στέγη και νιώθει πως µπορεί πλέον να τα βγάλει πέρα µόνος του.
Και κανείς τους δεν φαίνεται να ξεχνάει ότι ο απλός αναγνώστης και φίλος είναι εκείνος που όχι µόνο τους έδωσε την οικονοµική δυνατότητα να νιώσουν ξανά τη ζεστασιά της δικής τους εστίας, αλλά µέσα από αυτή τη διαδικασία θωράκισε την αξιοπρέπειά τους και τους όπλισε µε την πίστη ότι ναι, µπορούν να τα καταφέρουν.
Θαλπωρή και συγκίνηση
Σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία ανήκει και ο Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, 65 χρονών, ο οποίος φοράει το κόκκινο γιλέκο από την πρώτη µέρα κυκλοφορίας της «σχεδίας»
«Δέκα µέρες πριν από την κυκλοφορία του περιοδικού κι ενώ περίµενα να ξεκινήσω, µου παραχωρήθηκε ένα δώµα, χωρίς να έχω την υποχρέωση να πληρώνω νοίκι για τους πρώτους τρεις µήνες. Από εκεί και πέρα έπρεπε να πληρώνω, και αποφάσισα να µπω στο σπίτι µε την προοπτική της απασχόλησης στη “σχεδία”. Αν και γενικά βλέπω το ποτήρι µισοάδειο, προσπάθησα να δω τη συγκεκριµένη προοπτική θετικά από την πρώτη στιγµή, γιατί ήµουν απελπισµένος. Με βοήθησε και ο τρόπος µε τον οποίο οι άνθρωποι της “σχεδίας” µάς παρουσίασαν το πώς θα λειτουργεί, όπως επίσης και το ότι το περιοδικό ήταν µέλος ενός διεθνούς κινήµατος, δεν ήταν µια µοναχική προσπάθεια».
Ο Νίκος Κωνσταντίνου, 59 χρονών, από τους ανθρώπους που βγήκαν στους δρόµους της Θεσσαλονίκης από την πρώτη µέρα κυκλοφορίας της «σχεδίας» στην πόλη, κατέχει ένα ρεκόρ για τα δεδοµένα του περιοδικού: Μπήκε σε δικό του σπίτι µε τη συµπλήρωση µόλις ενός µήνα απασχόλησης! «Ήµουνα δέκα µήνες στο υπνωτήριο του Δήµου Θεσσαλονίκης, όπου υποτίθεται ότι είχα πάει για λίγες µέρες. Με βοήθησε ότι νοίκιασα το σπίτι µαζί µε άλλον έναν πωλητή, ο οποίος, όµως, µετά από λίγο καιρό έφυγε. Ζορίστηκα τότε, αλλά το πάλεψα και το κράτησα µόνος µου τελικά. Την πρώτη µέρα που µπήκα, ένιωσα θαλπωρή και συγκίνηση. Ήταν απίστευτο!»
«Τα µάτια µου»!
Ο Αλέξανδρος Καϊάφας, πωλητής στην Αθήνα εδώ και 15 µήνες, όταν νοίκιασε σπίτι, ένιωσε απερίγραπτη χαρά για δύο λόγους: «Πρώτον, γιατί απέκτησα το χώρο µου και δεύτερον και σηµαντικότερο, γιατί µπόρεσα να πάρω πίσω το σκύλο µου! Όσο µε φιλοξενούσαν γιατί δεν είχα δουλειά, άρα και τη δυνατότητα να πληρώνω νοίκι, δεν µπορούσα να τον έχω µαζί µου και τον είχα δώσει. Τώρα, είµαστε πάλι µαζί. Το περιοδικό είναι πολύ σηµαντικό για µένα, γιατί χάρη σε αυτό έχω ένα αξιοπρεπές εισόδηµα. Πριν, δεν είχα ούτε πενήντα λεπτά για να πάρω ψωµί»…
Η ασφάλεια που προσφέρει ο προσωπικός χώρος είναι σπουδαία υπόθεση για την ψυχολογία των ανθρώπων. Η Δήµητρα Πιάγκου, 64 χρονών, είναι σαφής: «Ασφάλεια, ανεξαρτησία, σιγουριά. Μετά από δύο χρόνια που ζούσα σε µια αποθήκη που µε έπνιγε, ένιωσα ότι πήρα τη ζωή µου στα χέρια µου και πάλι. Έχω σώσει την αξιοπρέπειά µου δουλεύοντας, η δουλειά µου στο περιοδικό µε βοηθάει να κάνω πράγµατα που µου ήταν αδύνατο να κάνω, νιώθω χρήσιµη ξανά».
Για τον Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη, έναν από τους νεότερους πωλητές της σχεδίας, που ήρθε στο περιοδικό µε την παρότρυνση ενός φίλου του και µετά από λίγο καιρό νοίκιασε µια γκαρσονιέρα, τα συναισθήµατα ήταν πρωτόγνωρα: «Ένιωσα διαφορετικά, ήµουν τόσο χαρούµενος, που δεν το πίστευα. Από µικρός ονειρευόµουν να έχω το δικό µου σπίτι. Η “σχεδία” µού έχει αλλάξει τη ζωή, είναι πάνω απ’ όλα. Είναι τα µάτια µου»!
Και η σχέση µε τον κόσµο που αγοράζει το περιοδικό ποια είναι και τι σηµαίνει; Ο Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος είναι ξεκάθαρος: «Η σχέση µε τους αναγνώστες στηρίζει την εργασία µου, άρα και τη δυνατότητα να έχω ένα σπίτι. Βασίζεται δε στην αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασµό. Η ποιότητα της ύλης του περιοδικού και η συµπεριφορά των πωλητών είναι οι δύο συνιστώσες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εκτίµηση του κόσµου».
Για τον Νίκο, η επαφή µε τους ανθρώπους στο δρόµο δύσκολα περιγράφεται: «Τέτοια επι-
κοινωνία µε τους ανθρώπους δεν είχα ποτέ. Είναι φοβερό. Έχω κάνει φίλους κάνοντας αυτή τη δουλειά». Ενώ για τη Δήµητρα «η σχέση µε τον κόσµο είναι η επιβεβαίωση του αγώνα µου. Μπορεί να υπάρχουν και δύσκολες στιγµές, αλλά κρατάω τα θετικά. Όταν µου λένε “κουράγιο συνέχισε”, νιώθω ότι καταξιώνεται η προσπάθειά µου».
Ο κόσµος, συµφωνούν οι συνοµιλητές µας, έχει αγκαλιάσει το περιοδικό και στηρίζει τους ανθρώπους του. Λέει «καληµέρα», τους εµψυχώνει, τους κερνάει, τους ρωτάει αν χρειάζονται κάτι.
Κι όταν, όπως λέει ο Παναγιώτης Τρ., «ακούς την ατάκα “µπράβο γι’ αυτό που κάνετε, είµαστε µαζί σας, συνεχίστε”, δεν µπορεί παρά να παίρνεις κουράγιο και δύναµη. Να βλέπεις τα πράγµατα µε αισιοδοξία».
Συνεχίζουµε, λοιπόν, όλοι µαζί και δεν το βάζουµε κάτω. Θα νικήσουµε.
Πηγή: shedia.gr/news/2015
