Γράφει ο Χρήστος Μπούφης
Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτές τις δύσκολες μέρες που περνά, όχι μόνο ο ΕΛΤΑ αλλά και η Χώρα μας.
Θυμήθηκα… με νοσταλγία τα νεανικά μου χρόνια λίγο μετά την μεταπολίτευση, τότε που πίστευα – που πιστεύαμε, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο….
Θυμήθηκα… το 1974 στο Κεντρικό Ταχυδρομείο της Ρόδου, τότε που για πρώτη φορά βρέθηκα μόνος μακριά από το σπίτι μου, τότε που έπρεπε να ζήσω με 2.750 Δραχμές το μήνα… και που μόνο το νοίκι ήτανε 500 Δραχμές..
Θυμήθηκα… τότε που τα χρήματα έφταναν ίσα – ίσα για ένα φαγητό το μεσημέρι…
Θυμήθηκα… τα βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την πείνα… γιατί γουργούριζε το στομάχι μου… τι να σου κάνει άλλωστε, μια κανονική μερίδα εστιατορίου.
Θυμήθηκα… την μπουγάτσα που τρώγαμε μισή - μισή με κάποιο φίλο μου και ένα μπουκάλι γάλα, όλα στη μέση… για να γεμίσει το στομάχι μας… για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…
Θυμήθηκα… τους τότε Συναδέλφους και φίλους μου…. τον Φίλιππα, το Χρήστο, το Σπύρο, τον Βασίλη, τον Σωτήρη.
Θυμήθηκα.... που γράφαμε στο Βιβλίο άφιξης αποστολών: Με λένε Φίλιππα και είμαι ΠΑΣΟΚ, με λένε Βασίλη και είμαι Δεξιός, με λένε Σωτήρη και είμαι Αριστερός.
Το γράφαμε, το λέγαμε και το πιστεύαμε, ήταν η ιδεολογία μας….
Ατέλειωτες ώρες έντονων συζητήσεων και διαφωνιών….
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι.
Έπρεπε να περάσουν 36 χρόνια για να διαπιστώσω με μεγάλη μου λύπη ότι :
Τα τελευταία χρόνια, ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ και ο ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΜΟΣ δεν είναι πια ιδεολογίες… γιατί μεταλλάχτηκαν και έγιναν καριέρες…..
Χρήστος Μπούφης
αθεράπευτα ρομαντικός..
