Αχ Ταχυδρομείο μου...

Αχ Ταχυδρομείο μου...

Όλοι σε αγαπάνε, όλοι σε χρειάζονται, μα κανείς δε σε νοιάζεται.
Μόνο οι εργαζόμενοι σε ξέρουν κάτι παραπάνω,
μα κι αυτοί απογοητευμένοι, απ’ όσα συμβαίνουν
δεν βρίσκουν κουράγιο να φωνάξουν.

Που και που, κανένας από εμάς υψώνει τη φωνή του.
Κι αμέσως όλοι οι άλλοι, οι κατά περίπτωση μουγγοί,
αρχίζουν να ουρλιάζουν, να στριγγλίζουν,
εκατοντάδες φωνές, για να καλύψουνε τη μία.

Εμείς όμως κάνουμε όνειρα, αισιοδοξούμε,
σχεδιάζουμε δρόμους για ένα καλύτερο αύριο,
ζωγραφίζουμε χρωματιστές καρδιές στο χαρτί
με την απόφαση της συνδικαλιστικής μας εξόντωσης.

Πίστευαν οι αφελείς πως θα φοβηθούμε,
όσο μας πολεμούν αντρειώνουμε,
μας έσπρωξαν να βρούμε τα ιδανικά μας,
τον πραγματικό εαυτό μας, που αλλοτριωνόταν κοντά τους.

Ο Βενιζέλος μας μαθαίνει πατριδογνωσία
ο Δομίνικος μας κάνει μαθήματα ζωγραφικής,
ο Κορνάρος μας μπολιάζει να φτιάχνουμε στιχάκια,
κι ο Καζαντζάκης να μας λέει ιστορίες απ’ τα ταξίδια του στο κόσμο.

Είμαστε δεμένοι στα κατάρτια του Ταχυδρομείου που θέλουμε,
οι σειρήνες τους δεν μας σαγηνεύουν,
τα λυκοβελάσματα τους δεν μας ξεγελούν
Έχουμε μάθει πολλά απ’ τα λάθη μας.

Το Ταχυδρομείο που ονειρευόμαστε
και την δουλειά που έχουμε,
δεν θα αφήσουμε τους ευκαιριακούς, απίθανους τύπους
να μας τα πειράξουν!

Τι νομίζανε οι εφήμερες φουκαριάρικες υπάρξεις;
Πως θα κωλώσουμε;
Μόλις ξεκινήσαμε!
Καλούς αγώνες Σύντροφοι!