Πάνε πια χρόνια
δε μπορώ να θυμηθώ τα δυo του μάτια
που με ταξίδευαν τις νύχτες
σ΄ άλλους κόσμους κι' ουρανούς
τις μέρες μου... 'χτιζαν
χρυσά παλάτια.
Ήλιους κρατούσα
την αυγή στην αγκαλιά
και στων ματιών του το μελάνι
τους κρεμούσα
τώρα κουρσάροι στη ζωή μου
κλέβουν όλα τα παλιά
και τα ενθύμια απ' ότι αγαπούσα.
Όνειρα κάναμε
βαρκούλα με ολόλευκο πανί
κόντρα στον άνεμο η αγάπη μας
ξανοίχτηκε σε πέλαγο βαθύ
και χάθηκε
ένα δείλι ή μιaν αυγή
πια, δε θυμάμαι.
'' Δεν έχει σημασία ''
είχε πει
'' θα είναι άδεια η ζωή μου
αν θα φύγεις ''
τώρα δε ξέρω
που να είναι κι αν μπορεί
από τους όρκους τους μεγάλους
να ξεφύγει.
Λίγες σταγόνες
ανοιξιάτικη βροχή
θυμάμαι
κάποτε πως του 'χα στείλει
θάλασσα αγάπη
σ' ένα τόσο δα μικρό γυαλί
χρωματισμένη
με τ' αρώματα του Απρίλη.
Είμαστε ξένοι
μα πεθαίνουμε μαζί
κάθε φορά
που λάμπει ολόγιομη η σελήνη
γέρνει η πρώτη η αγάπη στην καρδιά
και στα σημάδια της ένα σημάδι ακόμη, φως αφήνει.
... δεν πειράζει που είναι από την άνοιξη του 1986 ...
από καρδιάς
εν' ονόματι της Αγάπης
Χαρούλα Βερίγου
