Δεν υπήρξε κανένας σπουδαίος, ένας απλός ταπεινός άνθρωπος ήταν και συνεχίζει να είναι, ούτε γνώσεις έχει μέχρι την τετάρτη δημοτικού έχει πάει…
Τα χέρια του σκαμμένα από την πολύ δουλειά, και το πρόσωπό του και όλο το κορμί του σκαμμένο, μαύρο με το ένα του πόδι κομμένο από το γόνατο και κάτω από τη νάρκη που πάτησε,
σε ένα μικρό χωριό στους Μαυραναίους κάπου κοντά στα Γρεβενά τότε το 1946…. στον εμφύλιο πόλεμο……
Μα πιο πολύ σακατεμένη είναι η ψυχή του, πώς να χωνέψει, πώς να καταλάβει, έναν εμφύλιο πόλεμο στον οποίο βρέθηκε χωρίς να το θέλει,
σε ένα εμφύλιο πόλεμο στον οποίο τον βάλανε να σκοτώσει τα αδέλφια του, όπως τον άκουγα συχνά να λέει...
Ύστερα μετά τον εμφύλιο, πώς να χορτάσει την πείνα του, να αναθρέψει τα παιδιά του...
Πάντα όμως αξιοπρεπής, με αυτή την αξιοπρέπεια των ανθρώπων της Ελληνικής Επαρχίας που δεν μετράνε πληγές, δεν τις επιδεικνύουν, μόνο καμιά φορά τις χαϊδεύουν..
Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι... πότε πρόλαβαν να ερωτευτούν αυτοί οι άνθρωποι... πως κατάφεραν να απαλύνουν τις πληγές τους….
πως κατάφεραν να ζήσουν δανειζόμενοι πάντα ένα όνειρο από το μέλλον...
Και όμως δεν άκουσα ποτέ από το χείλη του ένα ..αχ βαρέθηκα, ένα ουφ κουράστηκα….
Είχε τα χέρια του πάντα έτοιμα, ανοιχτά σαν κάτι να περίμενε να αγκαλιάσει… είχε και ένα χαμόγελο στα χείλη,
λες και αντίκριζε κάθε στιγμή για πρώτη φορά τη ζωή, λες και δεν είχε περάσει τίποτα.
Πάντα καλωσόριζε τη ζωή και ύστερα σου την έστελνε πιο απαλή, πιο τρυφερή…. λες και την είχε εξημερώσει…..
Πάντα ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, ένας αγράμματος χωριάτης, όπως οι περισσότεροι της εποχής του, που δύσκολα διάβαζε μια λέξη…
είχε μάθει όμως να διαβάζει τους ανθρώπους και όταν ήμουν μικρός μου έλεγε :
Να μάθεις γράμματα παιδί μου… να μορφωθείς…. αλλά πάνω απ όλα,
να προσέχεις γιατί άμα είσαι γαϊδούρι και να μορφωθείς,
θα είσαι ένα μορφωμένο γαϊδούρι…. ένα γαϊδούρι με πτυχίο…..
Πριν λίγο καιρό ( 84 χρονών σήμερα ) είχε ένα ατύχημα εκεί στο μικρό χωριό του, τον μετάφεραν στο Κέντρο Υγείας τον εξέτασαν και με ένα παραπεμπτικό για τα επείγοντα,
τον μετέφεραν στο κοντινότερο Νοσοκομείο.
Πονούσε, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα τα καταφέρει, ότι θα αντέξει…. όπως άντεξε τόσα άλλα στη ζωή του….
Όταν ήλθε η σειρά του να εξεταστεί του είπαν ότι, δεν είναι επείγον περιστατικό κύριε και αν θέλετε πηγαίνετε να κάνετε πρώτα εξετάσεις και μετά θα έρθετε...
Δεν το άντεξε, κάτι πρέπει να ξύπνησε μέσα του από τα παλιά και ζήτησε να δει τον Διευθυντή...
Έδωσα όλη μου τη ζωή για αυτή τη χώρα του είπε... το ένα μου πόδι είναι κομμένο.. είμαι ανάπηρος ενός εμφύλιου πολέμου που ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έγινε..
με αναπηρία 82 %, μπορείτε σας παρακαλώ να με εξετάσετε, γιατί πονάω πολύ...
Ο Διευθυντής στάθηκε απέναντί του, καλός επιστήμονας του φάνηκε.. είναι βέβαιο πως θα είχε και ένα πολύ καλό βαθμό πτυχίου, σεμινάρια φαρμακευτικών εταιρειών..
μετεκπαίδευση.. καλή αξιολόγηση.. ίσως και κάποιο πολιτικό μέσο.. για να είναι διευθυντής..
Να πάτε να κάνετε όπως όλοι εξετάσεις με τη σειρά σας κύριε , δεν είναι επείγον περιστατικό.. του απάντησε.
Εκείνος κατάλαβα πως πονούσε, αλλά πιο πολύ μου είπε ότι πονούσε, από τον πασπαλισμένο πολιτισμό, νόμους, εξουσία, και επιστήμη του Διευθυντή..
Εντάξει με τον πόνο μου είπε.. θα περάσει …. αλλά όχι ρε γαμώτο να παίζουν με την αξιοπρέπειά μου… τόσα χρόνια προσφοράς… για αυτό έχασα το πόδι μου;
για αυτό αγωνίστηκα τόσα χρόνια;
Για κάτι θρασύδειλους χαρτογιακάδες …… σαν και αυτόν…..
Α ρε πατέρα πόσο δίκιο είχες… όταν ήμουν μικρός και μου έλεγες :
Αν είσαι γαϊδούρι, το πτυχίο απλώς σε κάνει γαϊδούρι με πτυχίο……..
* Το ερέθισμα για το παραπάνω κείμενο δόθηκε από το πραγματικό περιστατικό που συνέβη στον πατέρα μου καθώς και
μετά από την ανάγνωση σχετικού άρθρου του Δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, σε επαρχιακή εφημερίδα
και είναι αφιερωμένο σε κάτι γαϊδούρια με πτυχίο…..
Χρήστος Μπούφης
ένας ιδιόμορφος ονειροπόλος σε δράση
όχι ένας μάρτυρας σε αναμονή.
Καλώς ήλθατε
ΠΑΚ - ΕΛΤΑ
