Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα μεγάλο. Διότι
για το αφορολόγητο η Ν.Δ. έχει φάει τη γλώσσα της. Για τις συντάξεις
έχει δαγκώσει τη γλώσσα της. Για τα εργασιακά, τις συλλογικές συμβάσεις,
τις ομαδικές απολύσεις έφαγε η γάτα τη γλώσσα της. Ρωτήστε και τον
...
Μιλτιάδη. Αλλά για τη ΔΕΗ, όλα κι όλα. Μια γλώσσα, να, με το συμπάθιο. Έχει λύση και τη γλωσσοκοπανάει: Υπέρ των ιδιωτών ΔΕΗθώμεν, γιατί αλλιώς θα καταστραφώμεν. Ξεπουλήστε το ρημάδι, γιατί όπου να 'ναι θα χρεοκοπήσει. Δώστε και τον ΑΔΜΗΕ, και τις μονάδες, και τις ανανεώσιμες, και τις πόσιμες, και τις βρώσιμες. Αυτό απαιτεί μια ενεργειακή πολιτική με προδιαγραφές Ν.Δ. - ΔΝΤ.
Και πού είναι ο έρωτας εδώ; Μα στους ιδιώτες. Που ό,τι παίρνουν γίνεται στα χέρια τους χρυσάφι. Που επενδύουν για το καλό του λαού, της χώρας, του έθνους, των εργαζομένων. Άρα τα πράγματα είναι απλά, έως μονολεκτικά: Ξεπουλάμε. Και ξοφλάμε με τα εξανθήματα της άρρωστης ΔΕΗ. Το γεγονός ότι, τη στιγμή που λένε αυτά, η κυβέρνηση της χώρας τους διαπραγματεύεται, μεταξύ άλλων, και για το σήμερα και αύριο της ΔΕΗ λίγο ενδιαφέρει τους λιγωμένους με τον μάτσο φιλελευθερισμό. Όπως λίγο τους ενδιαφέρει κι αν με όσα λένε σε τέτοιες κρίσιμες ώρες δεν υπονομεύουν μόνο την κυβέρνηση. Απαξιώνουν και τη ΔΕΗ!
Ας σταθούμε στο τελευταίο, αφήνοντας στην μπάντα τα απολύτως λογικά επιχειρήματα για την ανάγκη του δημόσιου χαρακτήρα ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων, με κρίσιμη σημασία για τη χώρα, την οικονομία, την άμυνα. Ποιος Θεός, και ποιος Φρίντμαν, το λέει, εραστές της ελεύθερης αγοράς να δυσφημούν το προϊόν που θέλουν να πουλήσουν; Να καλούνται αγοραστές να πάρουν πράγμα που οι πωλητές χαρακτηρίζουν σκάρτο; Να εμφανίζουν την προς πώληση επιχείρηση ως ανοργάνωτη, ζημιογόνα, έτοιμη για φούντο; Και τους αδικούμε αν συμπεράνουμε ότι η πρότασή τους δεν είναι «ελάτε να αγοράσετε», αλλά «ελάτε να αγοράσετε κοψοχρονιά»;
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Γιατί λίγο ο Χατζηδάκης με τα ηλεκτρικά του, λίγο ο Οικονόμου με τα σκαπτικά του, λίγο ο Άδωνις με τα κρουστικά του, ανοίγουν κάποιες τρύπες στο κλουβί της πολιτικής που τώρα κρύβουν να μην δούμε τα δόντια και τα νύχια της. Κι αν, ο μη γένοιτο, τα καταφέρουν, την αμολάνε...
Μιλτιάδη. Αλλά για τη ΔΕΗ, όλα κι όλα. Μια γλώσσα, να, με το συμπάθιο. Έχει λύση και τη γλωσσοκοπανάει: Υπέρ των ιδιωτών ΔΕΗθώμεν, γιατί αλλιώς θα καταστραφώμεν. Ξεπουλήστε το ρημάδι, γιατί όπου να 'ναι θα χρεοκοπήσει. Δώστε και τον ΑΔΜΗΕ, και τις μονάδες, και τις ανανεώσιμες, και τις πόσιμες, και τις βρώσιμες. Αυτό απαιτεί μια ενεργειακή πολιτική με προδιαγραφές Ν.Δ. - ΔΝΤ.
Και πού είναι ο έρωτας εδώ; Μα στους ιδιώτες. Που ό,τι παίρνουν γίνεται στα χέρια τους χρυσάφι. Που επενδύουν για το καλό του λαού, της χώρας, του έθνους, των εργαζομένων. Άρα τα πράγματα είναι απλά, έως μονολεκτικά: Ξεπουλάμε. Και ξοφλάμε με τα εξανθήματα της άρρωστης ΔΕΗ. Το γεγονός ότι, τη στιγμή που λένε αυτά, η κυβέρνηση της χώρας τους διαπραγματεύεται, μεταξύ άλλων, και για το σήμερα και αύριο της ΔΕΗ λίγο ενδιαφέρει τους λιγωμένους με τον μάτσο φιλελευθερισμό. Όπως λίγο τους ενδιαφέρει κι αν με όσα λένε σε τέτοιες κρίσιμες ώρες δεν υπονομεύουν μόνο την κυβέρνηση. Απαξιώνουν και τη ΔΕΗ!
Ας σταθούμε στο τελευταίο, αφήνοντας στην μπάντα τα απολύτως λογικά επιχειρήματα για την ανάγκη του δημόσιου χαρακτήρα ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων, με κρίσιμη σημασία για τη χώρα, την οικονομία, την άμυνα. Ποιος Θεός, και ποιος Φρίντμαν, το λέει, εραστές της ελεύθερης αγοράς να δυσφημούν το προϊόν που θέλουν να πουλήσουν; Να καλούνται αγοραστές να πάρουν πράγμα που οι πωλητές χαρακτηρίζουν σκάρτο; Να εμφανίζουν την προς πώληση επιχείρηση ως ανοργάνωτη, ζημιογόνα, έτοιμη για φούντο; Και τους αδικούμε αν συμπεράνουμε ότι η πρότασή τους δεν είναι «ελάτε να αγοράσετε», αλλά «ελάτε να αγοράσετε κοψοχρονιά»;
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Γιατί λίγο ο Χατζηδάκης με τα ηλεκτρικά του, λίγο ο Οικονόμου με τα σκαπτικά του, λίγο ο Άδωνις με τα κρουστικά του, ανοίγουν κάποιες τρύπες στο κλουβί της πολιτικής που τώρα κρύβουν να μην δούμε τα δόντια και τα νύχια της. Κι αν, ο μη γένοιτο, τα καταφέρουν, την αμολάνε...