 |
| Ζωγράφος Παπαγεωργίου Σοφία |
πόσα προσωπεία φοράς
επιστρατεύοντας
μια ακτίνα από χρωματιστό φως
ζωγραφίζεις στην πάνω όψη της ψυχής για να με ξεγελάσεις,
άλλη μια φορά ζωή, ζωή...παντού και πουθενά.
Στο μακρινό παρελθόν
παλιά γράμματα ξεθωριασμένα
στο ξύλινο μπαούλο
σκαλιστά ρόδια και περιστέρια
χίλιες δυνατότητες συμβιώνουν
περιμένοντας να εκφραστούν
κι ύστερα, όταν η ψυχή ξεμασκαρεύεται
έχει τις καλύτερες προθέσεις
εξομολόγησης ,συγνώμης...
σημάδι και αυτό των καιρών
μιάς εποχής που την στενεύουν όλα
θαρρείς για να μη βρει
χαραμάδες ο άνεμος
να μη φυσήξει τις ελπίδες μας.
Με μελαγχολεί αφόρητα
το άσπιλο λευκό
αυτό ,το χρώμα της αδιόρατης θλίψης
και τα αμόλυντα τοπία της αθωότητας.
Η ζωή δεν ξέρει από δικαιοσύνη
δεν έχει σφραγίδα αιώνιας πίστης,
όμως τα δημιουργήματα της μετρούν,
περισσότερο εκείνα
που αντέχουν στο χρόνο.
Ναυάγια ονείρων στο ξύπνημα, θρηνείς,
χαμένος σε λαβύρινθους λογικής και στην άβυσσο της τρέλας
περιμένεις μιά κίνηση
ψάχνεις βιαστικά στα μάτια,
στα χέρια, στις ανείπωτες σκέψεις
την ίδια ώρα ξεδιπλώνεται
σκοτεινό βελούδο το φόντο του ορίζοντα
δεν υπάρχουν διαδρομές διαφυγής,
αδυνατείς ν' ακολουθήσεις
ό,τι πίστεψες πεπρωμένο
κι ο έρωτας,
εκείνο το αγκάλιασμα
και ξάφνιασμα της νειότης
μόνο μια ανάμνηση πια,
μια ανάμνηση και μια ήττα
ένα σβηστό είδωλο σε καθρέπτη θολό.
από καρδιάς
Χαρούλα Βερίγου
