Την επιστολή μας έστειλε η συνάδελφος και φίλη του blog μας, Μαρία
02.01.2010 σήμερα, η δεύτερη ημέρα του νέου χρόνου.Παρά το γεγονός ότι είμαι της άποψης πως δε χρειάζεται να αναπολούμε συχνά το παρελθόν ,αλλά να κοιτάμε μπροστά, φιλοσοφώντας τη ζωή μας και όσα αυτή μας προσφέρει, κάνοντάς μας πλουσιότερους σε εμπειρίες και συναισθήματα, εν τούτοις φίλοι και συνάδελφοι προβληματίζομαι χρονιάρες μέρες!!!!!
Θα μου αντιγυρίσει και με το δίκιο του κάποιος φίλος "δεν πας κάπου κοπέλα μου σε κανένα θέατρο, σε κανένα κινηματογράφο, μια βόλτα στη στολισμένη πόλη, να δεις το δέντρο του Δημάρχου στο Σύνταγμα ή τέλος πάντων βγες έξω για καφέ, κι άσε μας με τους προβληματισμούς σου.
Η απάντησή μου είναι απλή, κρύωσα, συναχώθηκα, δεν ξέρω τι είδους γρίπη, απ' όσες κυκλοφορούν ελεύθερες με επισκέφτηκε, αλλά μια εβδομάδα τώρα δε μπορώ να το κουνήσω από το σπίτι μου.
Να ’μαι λοιπόν ξαπλωμένη στο κρεββάτι, παρακολουθώντας και τηλεόραση, που συνήθως δεν μου μένει χρόνος να δω.
Ε, λοιπόν έχουμε και λέμε, τι τουαλέτες και χτενίσματα νύφης και βάλε - βγάλε οι κυρίες, τι φαντεζί και φαντασμένοι μόδιστροι, τι αντικαταστάτες του κ. Κέλερ – αυτού με τα λυγερά κουταλάκια καλέ, τι υπερπαραγωγές μαγειρικής παρέλασαν, ένα υπερθέαμα σας λέω, τι γκλαμουριά είδαν τα ματάκια μου δεν λέγεται.
Λίγο ο πυρετός, λίγο η γρίπη, -πολύ δε θέλει ο άνθρωπος- εκστασιάστηκα η γυναίκα και παρά λίγο να πιστέψω, ότι αυτή είναι η πραγματικότητά στην πατρίδα μας και εγώ ζω μέσα στη χλιδή, πριγκίπισσα σας λέω στη χώρα του ποτέ.
Δεν πρόλαβα να τοποθετήσω το βαρύ χάρτινο στέμμα στα μαλλιά μου, για να αυτοχριστώ πριγκίπισσα και από τα δελτία ειδήσεων πληροφορήθηκα ότι σύντομα θα αναβαθμιστώ σε βασίλισσα...της χαρτούρας.
Καθόσον θα έχω το ύψιστο καθήκον της συλλογής αποδείξεων από το φούρναρη, την κυρία που έχει το ψιλικατζίδικο στη γωνία, τον περιπτερά και πολλούς από αυτούς τους...... φοροφυγάδες, που χρόνια ολόκληρα πλουτίζουν σε βάρος μου.
Θα γίνω πλέον ο πιο αδίσταχτος συλλέκτης αποδείξεων, χωρίς κανένα έλεος θα ζητώ απ' όλους αποδείξεις και από το γιατρό της γειτονίας μου, και από τον οδοντίατρό μου. Ειδικά για αυτές τις δυο κατηγορίες, ειλικρινά σας λέω δε θα τους λυπηθώ, θα απαιτήσω τις αποδείξεις μου και θα τρέξω να τις καταθέσω στο καλό μου ασφαλιστικό Ταμείο, στο ΤΑΠΟΤΕ μας.
Θα ήθελα όμως σας παρακαλώ, κάποιος ειδήμων να με πληροφορήσει εδώ στον Πειραιά που εργάζομαι:
Πότε να πάω στο δικό μας ΤΑΠΟΤΕ;;;
Πότε θα πάω για προέγκριση και πότε για τελικό έλεγχο;;;;
Για τα γυαλιά πόσες φορές πρέπει να πάω στο Μαρούσι;;;;
Πότε έρχεται ο κύριος γιατρός;;; και πότε η κυρία υπάλληλος;;;
Γιατί όποτε πάμε οι συνάδελφοι από το Ταχυδρομείο, από τον ΟΤΕ, ή από τον ΟΣΕ, η «ουρά» είναι ατέλειωτη, κάνει κύκλους στις σκάλες και κατεβαίνει στους άλλους ορόφους - γνωρίζουμε και και κανένα άνθρωπο βρε αδερφέ - ρίχνουμε και κανένα Καλαματιανό - όμως εκείνους που λυπάμαι περισσότερο είναι οι ηλικιωμένοι, που αγκομαχάνε στηρίζοντας τους τοίχους να μην πέσουν και δε ξέρουν που να σταθούν περιμένοντας να εξυπηρετηθούν.
Ναι ,ναι και βέβαια υπάρχουν πινακίδες που αναγράφουν τις ώρες συναλλαγής με το κοινό, που τηρούνται απαρέγκλιτα!!!!!
Όμως να…. υπάρχει μποτιλιάρισμα στους δρόμους και συμβαίνει το «σπάνιο.... » φαινόμενο της ασυνέπειας, αλλά δε πειράζει εμείς οι βασιλιάδες και ταυτόχρονα υπήκοοι του χαρτοβασιλείου, έχουμε συνηθίσει και μη νοιάζεστε, δε μας πειράζει, όποτε διευκολύνεστε… άλλωστε οι περισσότεροι από μας γαλαντόμοι γαρ, large που λένε, χαρίζουμε στο καλό Ταμείο μας τα ποσά των δαπανών, αυτά τα λίγα που έχουμε να λαμβάνουμε…. Πληρώνεις 180 ευρώ σου δίνουν 30 και για να τα πάρεις πρέπει να χάσεις δυο μεροκάματα (όποιος είπε ότι επίτηδες, έχει στηθεί αυτό το σκηνικό της ταλαιπωρίας, είναι τουλάχιστον κακοήθης).
Για το τέλος εύχομαι σε όλους η νέα χρονιά να είναι πλούσια σε υγεία ,αγάπη, δουλειά και χιούμορ που τόσο μας λείπει και θέλω να αφιερώσω τον παρακάτω στίχο της Μελίνας Τανάγρη σε όλους αυτούς που πειραματίζονται σε βάρος μου - σε βάρος μας:
«Αμάν και πότε ,μόνο τότε ,όταν θα
