Πάντα βιαστικός ήσουν. Να προλάβεις τα παιδιά, τη
δουλειά τα συνδικαλιστικά, το ένα, το άλλο.
Τα κατάφερνες γιατί είχες μάθει να αγωνίζεσαι. Ο Γολγοθάς των τελευταίων χρόνων δεν σε
λύγισε. Σε έκανε πιο δυνατό.
Αυτό όμως που σου έτυχε, δεν το περίμενες. Ούτε και
κανένας μας το είχε φανταστεί. Ήταν ύπουλο και αναπάντεχο χτύπημα, που έφερε
τούμπα όσα προγραμμάτιζες με την οικογένειά σου.
Πέμπτη μεσημεράκι μιλήσαμε, ήσουν στη δουλειά. ....
"Δεν
είμαι πολύ καλά" είπες, έχω πυρετό 39 και.
"Τρελός είσαι, με τόσο πυρετό πήγες
για δουλειά", απόρησα.
"Δεν είναι τίποτα, ίωση θα 'ναι", απάντησε. "Έπρεπε να έρθω,
να διώξω τα συστημένα, τις επιταγές, την Α αλληλογραφία, τι να κάνω, δεν
υπάρχει άλλος", ήταν τα λόγια του.
Την άλλη μέρα, Παρασκευή, ξαναμιλήσαμε. "Καλύτερα
είμαι", είπε. Κουβεντιάσαμε για λίγο
διάφορα, συνδικαλιστικά και πολιτικά.
"Αύριο φεύγουμε για το χωριό, στην
Καλαμάτα, παίρνω άδεια, να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω, να νε πάρεις τηλέφωνο αν
προκύψουν εξελίξεις για το ταχυδρομείο". Αυτή ήταν η συνομιλία μας.
Την Δευτέρα έφτασε το κακό νέο.
Στην εντατική ο
Θανάσης, σε κρίσιμη κατάσταση. Μας κόπηκαν τα γόνατα. Ανεβήκαμε με τον Σωτήρη,
στο Νοσοκομείο. Η Βίκυ μας είπε αυτά, που δεν μπορούσανε να πιστέψουμε. Ελπίδα καμία.
Έτσι ξαφνικά; Πώς; Γιατί; Αναπάντητα τα ερωτήματα όλων.
Ούτε και οι γιατροί απεφάνθησαν ακριβώς. ¨Ένα μικρόβιο στο αίμα είπαν,
προκάλεσε σηψαιμικό σοκ. Από τι προήλθε φαίνεται
πως θα μείνει αναπάντητο.
Σύντροφε και Φίλε.
Πάντα είχες την αγωνία και το άγχος για τα παιδιά.
Ήθελες να τα δεις να σταθούν στα πόδια τους,
Τους είχες ξεχωριστή αγάπη. Δεν πρόλαβες . Να είσαι όμως σίγουρος πως θα
βρουν το δρόμο τους και θα έχουν πάντα στο μυαλό και στην καρδιά τους, έναν
υπέροχο πατέρα, που όμως δεν τον χάρηκαν όσο ήθελαν. Κουράγιο και δύναμη στην Βίκυ,
που αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες μόνη της πλέον. Όσο σκληρό και δύσκολο είναι, θα
τα καταφέρει.
Καλό ταξίδι Θανάση
Ένας φίλος
